Ostatni, sierpniowy weekend spędzony na prawdziwej polskiej wsi, nieoczekiwanie okazał się jednym z najpiękniejszych tego lata. Pełen wspomnień z dzieciństwa, niezwykłej bliskości natury i nieskończonych inspiracji.

Zabieram Was dzisiaj w to miejsce, bo takich wsi jest już coraz mniej.

To taka wieś, gdzie życie toczy się innym rytmem.

Gdzie naturalność i gościnność gospodarzy jest niekłamana, ujmująca i najprawdziwsza. Gdzie zwierzęta mają swoje imiona i są domownikami, a nie posiłkiem. Gdzie po podwórku szaleją rozbrykane koniki, po dachach fruwają pawie, kot wtula się i mruczy najmocniej jak tylko potrafi, psy kocimi oczami żebrzą o jedzenie, a sarenka spaceruje wśród ludzi jak piesek. To taka wieś, gdzie można jeść niepryskane jabłka prosto z drzewa i maliny z krzaka. Gdzie wokół połacie pól, zielone ściany lasu i żadnych odgłosów cywilizacji. To również taka wieś, gdzie w zakamarkach szaf można znaleźć prawdziwe perełki z poprzednich epok… ręcznie tkana rodzinna zapaska z początku XX w. czy kultowy kubek rodem z PRL-u. Tyle zwykłych/niezwykłych rzeczy… dla mieszczucha, takiego jak ja – niesamowitych. Podobną wieś pamiętam z dzieciństwa, ale po tamtej wsi pozostały tylko wspomnienia, które ożyły właśnie w ten weekend.

Weekend – dwa dni, a tak jakby ich było o wiele więcej i w dodatku o dwóch różnych porach roku. Zupełnie jakbym w ciągu weekendu, jednego dnia pożegnała lato, a następnego powitała jesień. Dlatego podzieliłam ten wpis na dwie części – jesienną i letnią. Dzisiaj oczywiście część „letnia”.